Hep Tek



Yalnızlık hissinin doruk noktası bu değil biliyorum. 

Ne yaparsam yapayım kurtulamadığım bir duygu. Bunu hisseden tek kişi ben olamam öyle değil mi! Konuşacak hiç kimsem yok değil ama dinleyecek kimsem yok. Gerçekten var olduğumu sanmıyorum. Neden yaratıldığım hakkında da bir fikrim yok. Farklı bir boyutta çok mutlu bir ben vardır umarım. Gerçekten sevilen, değer verilen, umursanan, saygı duyulan ... Bu yalnızlığa tahammül etmekte çok zorlanıyorum. Ne gerçek bir ruh eşi, ne bir çocuk, ne bir arkadaş, ne bir akraba, ne de bir evcil hayvan. Umutsuzca hayatta kalma savaşı. Acınası hayat. Kendime acımaktan da sıkıldım. Ama bu boşluk duygusunun yarattığı huzursuzluğu yok edecek birşey bulamıyorum. Keyif aldığım birşey kalmadı.

Bu ara bir kitaba denk geldim ama henüz okumadım. İsmi "Çocuklukta ihmalin izi: Boşluk hissi". Yazarı Jonice Webb.Kitabın tanıtımlarında okuduğum kadarıyla kendini yatıştırmayı ebeveynlerimizden öğrenirmişiz. Kendimi nasıl yatıştıracağımı biliyorum. Sinemaya gitmek, kitap okumak, yoga yapmak vs. Ama dikkat ettiyseniz hep yalnız hep yalnız. Hiç mi kimsen yok diyebilirsiniz, elbette var ama yanında birilerinin olması yalnız hissetmeyi engellemiyor.