Gerçek

Sadece yazmak istiyorum. Yaşamak becerebildiğim birşey hiç olmadı. Sadece oturup izliyorum. 

Filmlerde insanlar gülerken gülen, ağlarken ağlayan biriyim. Kimseye katlanamıyorum. Takıntılarım ve önyargılarım var ve bu yüzden etrafımdaki herkesi uzaklaştırıyorum. Bunda en yakın arkadaşlarımdan kalan yara izlerimin de etkisi var. Artık yara almıyorum çünkü yaşamıyorum. Gelecek kaygısı bile beni tetiklemiyor, motive etmiyor. Yalnız hissetmek bu hayatta en iyi bildiğim şey. Onaylanmamak, takdir edilmemek, saygı görmemek, hatta sevilmemek de en iyi bildiklerim arasında. Biraz klişe ama gerçek şu ki benim de koca koca duvarlarım var. İnsanlardan korkuyorum. Eninde sonunda bana zarar vereceklerini, hayatımdan çıkıp gideceklerini, benim onları özleyip üzülmeme rağmen onların hayatlarına mutlu mesut devam edeceklerini ve hayatlarının akışında koştururken beni hatırlamayacaklarını biliyorum. İnsanlar hep giderler. Ölünce ayrılacağımızı sandıklarımız bile. Arkadaş kaybetmek sevgili kaybetmekten daha kötü. Herşeyinizi anlattığınız ve herşeyini bildiğiniz, sevindiğinizde de üzüldüğünüzde de ilk aklınıza gelen, ilk aradığınız kişi iken bir anda yok olup sizi koca bir boşlukta bırakabilirler. En kötüsü de o boşluğu yaşayan sadece sizsinizdir.