Ama Neden!

 

Neden hep peşinden gelmek zorundaydı! Neden bırakmıyordu yakasını, bir rahat yüzü göstermiyordu! 

Durmadan kendini hatırlatıyor, karşısına çıkıyor ve huzurunu bozuyordu. Gölgesiydi o, kurtulmak istediği. Daha da izole hale gelmesini ve yalnızlaşmasını sağlıyordu. Bu kadar acımasız olamazdı insanlar değil mi! Olmamalıydı. Narin ruhunu merhametsizce yıpratmamalıydı kimse. Buna kimsenin hakkı yoktu. Acımasız eleştirilerden, düşüncesiz konuşmalardan, empati yoksunu insanlardan sıkılmıştı artık.

Kendine acıması durumu daha da kötüleştiriyordu. Belki kendine acımayı bıraksa bir çıkar yol bulabilirdi. Bu kadar çaresiz hissetmezdi kendini.

Ne çok vakit kaybetmişti. Hala zaman vardı aslında ama içindeki hüzün ve melankolik ruh hali görmesine engel oluyordu. Bir an önce bakış açısını değiştirmeliydi. Yoksa hiçbir şeyin değişeceği yoktu. Kim yardım edebilirdi ki ona kendinden başka!

Çok uzun zaman olmuştu. Acı ve izi bu kadar sürmemeliydi ve kalmamalıydı oysa. Yok saydığı anda dikiliyordu işte,  tüm can sıkıcılığıyla ve akıl almaz kasvetiyle boy gösteriyordu. 

Ve yine başladı işte. Unutulmazlığını unuttuğu anda yine geldi.

Not: İzlediğim bir karakterden etkilenince...